Yılmaz AKPINAR yazdı..
Korktuğumuz başımıza geliyor.
Ne kadar ‘birlik ve beraberlik’ çağrısı yapsanız, nafile..
Bir yerlerden ip kopuyor, nihayetinde..
Taraflar gerilmeye, kutuplaşmaya, hatta etrafa üfleyerek, tek kelimesi doğru olmayan bilgiler uçurmaya başladılar.
Bu duruma da, bazı aday adayları tuz biber oluyor.
Hangi parti mi?!
– Ne farkeder ki?
Öyle bir şartlanmışlar ki, birçoğu ‘Aday benim’ havasında.
O yüzden, bir başkasına yüklenmeyi mübah sayıyorlar.
Dilin kemiği yok.
Güya, off the record takılıyorlar.
Ama bilmiyorlar ki, iki kişinin bildiği sır değil!
Dedikoduya bel bağlayanlar, İskenderun’a başkan olacaksa, vay halimize?
Çıkıp, mertçe konuşsalar olmuyor; korkuyorlar çünkü, işin ucunda ‘koltuğu’ kaybetme durumu var. Sağa sola öyle abanıyorlar ki; arkadaşlıklar, dostluklar bile hayal ettikleri ‘makam’ uğruna harcanabiliyor.
İçlerinden bazılarıysa, çok öfkeli..
Partinin kurmaylarına bile dil uzatabiliyor..
Benden sonrası tufan, havasında..
Ben yoksam, ‘Seçim kaybettiririm’ sevdasında..
Bu nasıl bir yoldur? Anlayamadım!
Oysa, aynı filmi 2009 yerel seçimlerinde de yaşadık..
“Söz konusu halkın menfaatleriyse, amaç İskenderun’a hizmet olmalı” diye diye mürekkebimiz kurudu.
Ne oldu?
Seçimlerden sonra bir ay gruplar arasında ihanetler konuşuldu.
İyi mi oldu?
Bugün senaryo da aynı, aktörler de..
Uslanmıyorlar!
Hiç kuşkusuz, taş uzaktan gelmiyor..
Bir aradayken, ‘canım ciğerim’ diyenler, gruptan ayrılınca ‘dedikoduya başlıyor.
Benim anlamadığım şu;
Yığınca iddialar dün konuşulmadı da, neden bugün ortaya atılıyor?
Ne bileyim, 5 yıldır suskun kalanların, seçim arfesinde bülbül olmalarını yadırgamamız gerekmiyor mu?
Yeter artık!
Adaylar belirlense de, hepimiz rahat bir nefes alsak..
Yoksa, eteğinden taş dökenlerin kafasına ‘KAYA’ düşecek, haberleri yok..
Bugün Ali’ye, Ahmet’e.. Yarın sana!
***
Hatırlatmam gerek;
Projeleri falan geçtim artık..
Şehrimizi dedikodulardan kurtaralım yeter!
İskenderun’a yapabileceğimiz en büyük iyilik budur..