Önceki gün gece.. Saat 21.15..
25 askerimiz şehit oldu, Afyon’da..
Bir gün sonra sabah vakti..
İzmir’de 58 mülteci öldü.
Bir uğursuzluk var başımızda!
Bitmiyor bir türlü..
Koca ülke, hep birlikte bu kâbustan uyanamıyoruz.
Olacak şey değil..
Hemen her gün yüreğimizden kan akıyor..
Toplum olarak gülmeyi unuttuk.
Biraz fazla gülümsesek, korkuyoruz.
Çünkü, o gülüşün bedeli kötü bir haber alıyorduk sanki.
İşte Afyon..
Cephanelik patlıyor..
Bedelini 25 şehit ödüyor..
Yok yere!
Bir bakan çıkıyor, ‘takdir-i ilahidir’ diyor..
“Bir asker namaza çıkmıştı, kurtuldu” lafını da ekliyor.
Ki, diğerleri de namaza çıksaydı ölmezdi demeye getiriyor.
Mantığa bakar mısınız?!
Sonrası felaket..
Aynı gece, belediye başkanı 4 yaralı var diyor..
Vali 9 yaralı var diye geçiştiriyor..
Olayı bir ‘küçük gösterme’ çabasıyla kapatmaya çalışıyorlar..
Ve hiç biri, o can alıcı soruyu sormuyor..
– Karanlıkta, 15 günlük acemi askerlere mühimmatı nasıl ve hangi gerekçelerle taşıtıyorlar?
Bu olayın gerçek manada soruşturulacağı ya da sonrası için önlem alınacağına dair bir şey duymuyoruz.
Merak ediyorum..
Bu olay gerçek anlamda soruşturulacak mı?
Bu millet keriz mi? Bu millet her gün şehit haberleriyle yıkılmak zorunda mı? Gerçekten çok asabım bozuk!
Ben Türkiye’de artık hiçbir şeye şaşırmıyorum.
Üzgünüm hem de çok!